Talitha

Te veel willen - te weinig tijd, drink de hele dag door thee, hekel aan sokken, gek op zoetigheid (maar eet minstens zo graag hartig), lach soms beschamend uitbundig hard, kan overal in slaap vallen, zit alleen lekker met een plaid over me heen op de bank, kan het interieur thuis dagelijks veranderen, verliefd op mijn man Joost en dol op mijn zoontje Mees (2014) en dochtertje Sophia (2017). Ik word blij van sushi eten met vrienden (maar lust geen vis), een fijn boek lezen en uiteraard foto’s maken; yup, that’s me!

1996. Mijn lieve vriendje Tom overlijdt aan een leverziekte. Een donorlever mocht helaas niet baten. Zijn kleine lijfje kon niet langer hier op de aarde zijn. Mijn eerste vriendje, stiekem verliefd. Mijn klasgenootje, 7 jaar waren we. Mijn eerste overlijden zo dichtbij, mijn eerste intense verdriet die ik voelde. Ik vond het maar stom.

1998. Mijn lieve vriendinnetje Lisanne overlijdt aan de verschrikkelijke ziekte leukemie. Zelfde klas, zelfde intensiteit, zelfde verdriet als 2 jaar eerder. Mijn tweede overlijden zo dichtbij; mijn herinneringen nog zo helder. Ik vond het allemaal maar heel stom.

2004. Mijn lieve vriendinnetje Joy overlijdt onverwachts door een verkeersongeval. Ik net 15 jaar, zij pas 14. Het meisje waar iedereen verliefd op was; beeldschoon, liefdevol, sportief, mega grappig en slim. Mijn derde overlijden zo dichtbij. En nu vond ik het allemaal maar echt héél stom!

Joy en ik hadden bedacht dat het heel tof zou zijn als ik een jaar zou blijven zitten, dan zou ik namelijk bij haar in de klas komen. Zo gezegd, zo gedaan; schooljaar 2003/2004 verklootte ik. Zij ging dood in mei 2004. En toen vond ik alles maar echt nog veel stommer!

Ik ging de uitdaging van het leven maar aan. Althans, zo voelde het toen. Ik haalde m’n VWO diploma (yup, wel in 7 jaar dus...), behaalde mn bachelor Psychologie aan de Universiteit Leiden en knalde nog de master Klinische- en Gezondheidspychologie erachteraan aan de Universiteit Utrecht. Gekozen vakken: rouw en verlies. Drs. T. Cornelisse. Klinkt fantastisch, toch?

Het antwoord: Nee. Er veranderde namelijk om precies te zijn NIETS.

En dat was het begin van mijn zoektocht. Of het eigenlijk het moment dat ik bewust was van die zoektocht. Wat is nu eigenlijk wat ik wil? Wat kan ik doen om mijn ervaringen mee te nemen en anderen te bereiken om iets positiefs te kunnen betekenen. Al die stomme momenten van overlijden, dat kan toch niet voor niks zijn geweest..?

7 jaar geleden overleed de opa van mijn man. Mijn schoonvader wilde daar wel beelden van en voilà; daar was de schoondochter met de camera. Met tranen maar óók met een vol geheugenkaartje reden wij na afloop naar huis en leverde ik met minstens zoveel liefde en trots de beelden af aan mijn schoonouders. Na het overlijden van Joy voelde ik dat ik ‘iets in de uitvaartwereld’ wilde gaan doen, maar na die dag wist ik het zeker; hello uitvaartwereld!

En toen ging het ‘snel’. Mijn eerste opdracht als afscheidsfotograaf volgde en nadat ik toestemming had van deze liefdevolle familie om deze beelden te delen, kon ik laten zien wat ik wilde laten zien. Namelijk, het afscheid bespreekbaar maken, een tastbare herinnering maken van het afscheid en daarmee een stukje bijdragen aan het rouwproces. Opdracht na opdracht volgde en hoe meer stappen ik zette in de uitvaartwereld, hoe duidelijker werd waar ik blij van werd.

Nu ben ik op het punt waar ik zijn moet. Zo voelt dat heel sterk. Inmiddels ben ik opgeleid tot uitvaartverzorger en begeleid ik nabestaanden met veel liefde en zorg bij het afscheid van hun geliefden. Ik fotografeer het afscheid wanneer dat gewenst is en verzorg de aankleding van de ruimte wanneer het afscheid net wat liefdevoller en warmer mag zijn. Ik kan mijn krachten, gevoel, kennis én ervaringen inzetten en snap opeens waarom het allemaal zo stom heeft moeten zijn. En dat is dus blijkbaar oke.

``It is perfectly okay to admit you’re not okay´´